Rzepak wytwarza głęboki system korzeniowy jeśli zapewnimy mu:

• starannie przygotowaną rolę pod zasiew,
• terminowy wysiew na odpowiednią głębokość, w zalecanej ilości,
• wystarczająca ilość składników pokarmowych i wilgoci glebowej jesienią.

Pamiętajmy, że w gęstych łanach (powyżej 80 roślin na m2) korzenie konkurują między sobą o wodę, składniki pokarmowe i światło, i nie są w stanie należycie wyrosnąć.

Rzepak jest rośliną klimatu morskiego przez co posiada duże potrzeby wodne, a wegetacji sprzyja duża wilgotność powietrza. Na glebach lżejszych i średnio zwięzłych roczna suma opadów powinna wynosić 500 mm ale w okresie jesieni rzepak ma małe potrzeby wodne i do prawidłowego rozwoju wystarczają mu opady w ranicach 60-80 mm.

Nadmiar opadów we wrześniu i październiku hamuje wzrost korzeni i zwiększa straty w czsie zimy. Natomiast w okresie kwitnienia i zawiązywania łuszczyn potrzeby wodne są duże, a dodatkowo sprzyjająca jest duża wilgotność powietrza.

Rzepak posiany do dobrze przygotowanej i wilgotnej gleby wschodzi po 7-12 dniach. W początkowej fazie następuje intensywny wzrost systemu korzeniowego. Asymilaty przechodzą do korzeni, które zwiększają swoją długość i grubość. Należy jednak pamiętać, że rozwój korzeni jest związany bezpośrednio z gęstością siewu. Na zbyt gęstej plantacji pojawia się konkurencja o dostęp do światła, dlatego rozwój korzeni jest wyprzedzany przez przyrost masy liściowej. Może to mieć negatywny wpływ na późniejsze warunki przetrwania zimy. Takie rośliny będą miały zwiększoną podatność na wymarzanie.

Niezależnie od ilości wytworzonych liści, w połowie października rzepak przechodzi z rozwoju wegetatywnego na generatywny – na stożkach wzrostu tworzą się zawiązki kwiatów. W kątach liści zawiązują się pędy boczne. Roślina prawidłowo przygotowana do zimowania powinna mieć rozetę składającą się z 8-10 liści i szyjkę korzeniową o średnicy 8-10 mm.

Należy pamiętać, że to właśnie jesienią ustala się potencjalny plon rzepaku. Wiosną z upływem czasu może on tylko zmaleć.

• Po wschodach liczymy obsadę roślin i oceniamy skuteczność herbicydów
• W fazie 4-6 liści oceniamy stan roślin oraz ich wigor życiowy. Na tej podstawie podejmujemy decyzję o ewentualnym dokarmieniu azotem, magnezem, borem oraz o zabiegu preparatem PHOSFIK®. Obserwujemy również zagrożenia ze strony szkodników.

Podejmujemy decyzję o terminie zabiegu

• Przed nastaniem zimy liczymy osadę roślin.

Przerwa w uprawie rzepaku powinna wynosić minimum 4-5 lat, ponieważ po upływie tego czasu następuje istotna, naturalna redukcja liczby zarodników chorób grzybowych, takich jak sucha zgnilizna kapustnych, zgnilizna twardzikowa, szara pleśń, czerń krzyżowych i innych.Następuje również redukcja szkodników.

Po zbiorze rzepaku należy niszczyć samosiewy, ponieważ są one żywicielem suchej zgnilizny i szkodników.

Jednym z podstawowych warunków wysokiego plonowania rzepaku ozimego jest terminowy wysiew w odleżałą i dobrze doprawioną glebę. Z tego powodu rzepak zaleca się uprawiać po jęczmieniu ozimym, grochu, wczesnych ziemniakach.

Niestety dobrych stanowisk jest niewiele i rzepak wysiewany jest przeważnie po pszenicy ozimej lub jęczmieniu ozimym i jarym. Jeśłi planujesz uprawę rzepaku po pszenicy ozimej, to zadbaj o to, aby wysiewać wczesne jej odmiany.

Należy tak przeprowadzić żniwa, aby na polach przeznaczanych pod rzepak natychmiast ściernisko podorać, przerywając parowanie wody z gleby.

Gdy tylko między zbiorem zboża a terminem siewy rzepaku będzie kilkanaście dni, to wówczas pole należy bezwzględnie podorać pługiem, kultywatorem podorywkowym lub broną talerzową.